Figowiec syberyjski (Ficus Sansibarica), znany również jako dzika figa, to gatunek figowca pochodzący z Afryki. Jest to duże drzewo, które osiąga wysokość do 60 stóp. Ficus Sansibarica ma wiele zastosowań, zarówno kulinarnych, jak i leczniczych. W tym przewodniku przedstawimy ogólne informacje o figowcu sansibarskim, w tym jego pochodzenie botaniczne, zasięg występowania, siedlisko, szczegóły uprawy, zastosowania jadalne i wiele innych!
Cechy szczególne rośliny
Pochodzenie: Ficus Sansibarica pochodzi z Afryki.
Zasięg: Drzewo występuje w Afryce tropikalnej, od Senegalu na wschód do Etiopii i na południe do Angoli i Mozambiku.
Siedlisko: Ficus Sansibarica rośnie na otwartych terenach leśnych, obrzeżach lasów i w lasach nadrzecznych. Preferuje gleby dobrze zdrenowane.
Opis botaniczny: Figowiec sansibarski znany jest również jako figowiec afrykański, a jego nazwa naukowa to Ficus sansibarica.
Wysokość: Ficus Sansibarica dorasta do 60 stóp wysokości.
Średnica pnia: Pień drzewa może mieć średnicę do 31 cali.
Kora: Kora jest gładka i ma jasnobrązowy lub szarawy kolor.
Liście: Liście są proste, naprzemianległe, podłużne, z całymi brzegami. Mają ciemnozielony kolor i długość do 6 cali.
Kwiaty: Małe kwiaty są osadzone na krótkich szypułkach i mają męskie lub żeńskie organy rozrodcze.
Owoce: Owoce to jagody, które po dojrzeniu zmieniają kolor z zielonego na żółty lub pomarańczowy. Każdy owoc ma około dwóch centymetrów średnicy.
Zastosowanie jadalne: Owoce figowca sansibarskiego są jadalne i mogą być spożywane na surowo lub po ugotowaniu. Można z nich również robić dżemy i galaretki.
Liście tego drzewa mogą być używane jako okłady do potraw gotowanych na parze.
Szczegóły uprawy: Ficus Sansibarica może być rozmnażany przez nasiona lub sadzonki. Nasiona należy wysiewać w dobrze przepuszczalnym podłożu i utrzymywać w stanie wilgotnym do czasu wykiełkowania. Sadzonki należy pobierać z młodych drzew i sadzić w dobrze zdrenowanym podłożu. Po posadzeniu drzewa są odporne na suszę.
